درد آرنج تنیس بازان و علل بروز، علایم، تشخیص و درمان درد آرنج تنیس بازان
درد آرنج تنیس بازان یکی از بیماریهای شایع در اندام های فوقانی است و در سالهای فعال عمر بیشتر بروز میکند.
علت بیماری درد آرنج تنیس بازان:
محل اتصال و شروع یک گروه مهم از عضلات موثر بر حرکات مچ و انگشتان دست در ناحیه خارجی آرنج( لترال اپی کندیل) است. هر گونه حرکات بیش از حد و شدید ساعد، مچ و انگشتان می تواند فشار غیر طبیعی بر خارج آرنج وارد کرده و باعث التهاب این ناحیه شود. چون این بیماری به شکل شایع و تیپیک در تنیسورها دیده می شود به نام آرنج تنیس بازان نامیده شده است ولی در هر نوع فعالیت تکراری یا شدید دستها و از جمله در خانمهای خانه دار می تواند ایجاد شود.
علائم درد آرنج تنیس بازان:
علامت اصلی بیماری آرنج تنیس بازان، درد است؛ دردی که در قسمت خارجی آرنج است و با فعالیتهای دست تشدید می شود. درد ممکن است به پائین و بالای آرنج تیر بکشد. در صورت شدید بودن درد، انجام فعالیتهای معمول روزانه برای بیمار سخت میشود. لمس عمقی ناحیه خارجی آرنج، دردناک است و مقاومت در برابر هم کردن مچ دست به سمت بالا درد را تشدید می کند.
تشخیص درد آرنج تنیس بازان:
تشخیص علت درد آرنج با شرح حال و معاینه بالینی توسط پزشک داده میشود. معمولا آزمایش خون و رادیوگرافی در این بیماری نرمال هستند و نیازی به انجام بررسی های فوق وجود ندارد مگر در موارد مقاوم به درمان و یا اینکه بیماری دیگری برای پزشک مطرح باشد.
درمان درد آرنج تنیس بازان:
اولین قدم درمان برطرف کردن التهاب است. برای این کار از کمپرس یخ سه تا چهار بار در روز و هربار حدود ده دقیقه استفاده می شود. استفاده از داروهای ضد التهاب به صورت خوراکی یا تزریق عضلانی در کاهش التهاب موثرند و در صورتیکه التهاب شدید باشد، تزریق موضعی داروهای استروئیدی لازم خواهد بود.
کاهش فشار های وارده به آرنج و تصحیح فعالیتهای ورزشی، شغلی و روزمره یک امر مهم جهت بهبود و درمان پایدار این بیماری است. برای کاهش فشار به آرنج می توان از وسیله مخصوصی به نام باند تنیس البو در طی فعالیت استفاده نمود.
با ماساژ و سپس ورزشهای کششی ساعد باید از سفتی و خشکی این عضلات جلوگیری نمود. برای کم کردن درد از فیزیوتراپی ، لیزر و داروهای مسکن به صورت موقت استفاده می شود. اگر درد آرنج با درمانهای فوق به انداره کافی کاهش نیابد و در حدی شدید باشد که با کار فعالیتهای روزمره بیمار تداخل کند ممکن است نیاز به جراحی باشد هر چند که اغلب بیماران با درمانهای غیر جراحی بهبودی کامل را بدست می آورند.
